n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

TWEE BRAVE MANNEN. 17
was immers voldoende om u aan de gaig te brengen?
„Ik heb u betaald," zei de Edelman norsch. „Wat
wilt ge nog meer?"
„Betaald ?" hernam Jarich toornig. „De helft van hetgeen
ge mij beloofd hadt heb ik niet ontvangen, en had
ik niet gezwegen uit medelijden met . . ."
„Ha, ha!" lachte de Edelman, „medelijden bij Jarich
den Wolf ! Wie zou het ooit bij hem gezocht hebben!
Neen Jarich, niet uit medelijden hebt gij gezwegen, maar
nit vrees, want zoo ge ooit gesproken hadt, zou niet
alleen mijn lichaam, maar eveneens het uwe eene prooi
van de galg geworden zijn. Dat is de reden, en dat
alleen !"
„Mooi gezegd, Edele Heed" hernam Jarich sarrend.
„Doch ik ben nu zoo vrij geweest om ongevraagd te
nemen, wat mij wettig toebehoort. Toen UEd. straks een
klein slaapje deed, ha-ha, een slaapje, toen heb ik eens
onderzocht, wat er van mijne gading bij UEd. te yinden
was, en dat is mij niet tegengevallen. Moet UEd.
mij geen gelijk geven ?"
De Edelman werd bleek van toorn, doch hij kon niets
aan het gebeurde veranderen. Hij be yond zich geheel in
de macht van Jarich, en diens geweten voelde zich niet
spoedig bezwaard.
„Dat valt u niet mede, is het wel, Edele Heer ? Doch
gij zult tevreden over mij zijn. Niemand heeft nog ooit
Jarich den Wolf van ondankbaarheid kunnen beschuldigen,
en ik wil niet, dat de Edele Heer Juw van Hellinga
later zal kunnen zeggen : Jarich de Wolf heeft mij
slecht behandeld. Neen, dat zou ik waarlijk niet kunnen
In woelige dagen. 2