n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

224 DE KANSEN GEKEERD.
Toen volgde een korte, verwoede strijd, waarvan de
uitslag evenwel niet twijfelachtig kon zijn. Eón voor een
stortten de Hoeksche strijders doodelijk gewond ter aarde,
en eindelijk was nog slechts een enkele krijgsman in staat
het zwaard to voeren.
Het was Heer Juw van Hellinga, of zooals hij nu algemeen
genoemd werd, de Ridder van Rozenstein. Met kracht
donderde hij zijnen vijanden de strijdleus der Hoekschen
toe, en kletterend kwamen zijne verpletterende zwaardslagen
op hunne schilden en helmen neder. Doch hij ontving
wond op wond, en eindelijk stortte hij doodelijk getroffen
ter aarde. Zijne laatste woorden waren
" voor Margaretha en Henegouwen !"
Feiko, voor wien deze hopelooze strijd een onoplosbaar
raadsel was geweest, trail nailer en sloeg den doode het
vizier op. Tot zijn groote ontsteltenis zag hij, dat de
gesneuvelde Heer Juw van Hellinga was. Toen begreep
hij ook het doel van dezen onbezonnen uitval.
Nog was hij in de beschouwing van den doode verdiept,
Coen een schetterend trompetgeschal van den kasteelmuur
hem deed opschrikken. Opziende ontdekte hij naast den
trompetter de gestalte van Eelco, en aan de hand van
deze de kleine Sytske. Hij uitte op dat gezicht een kreet van
blijde verrassing, en ijlings spoedde hij zich naar den muur.
„Goddank, dat gij beiden leeft !" riep hij hun in de
vreugde zijns harten toe. „Spreek, wat wenscht gij ? Wil
de bezetting den burcht overgeven?"
„Op voorwaarden van lijfsbehoud," sprak nu de trompetter,
aan wien het voeren van de onderhandeling was
opgedragen.