n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE KANSEN GEKEERD. 223
geen genade zal zijn, indien doze beiden gevangenen zelfs
maar een haar mocht worden gekrenkt."
En zich tot de enkele mannen wendende, die zich bereid
toonden met hem te sterven, sprak hij ernstig :
„Bedenkt, vrienden, dat de dood ons wacht. Wilt gij
niet terugtreden en achterblijven ?"
„Wij sterven met u," klonk het beslist.
„Welnu, opent dan de poort !"
Zwijgend werd dit bevel uitgevoerd.
Heer Juw wierp nog een laatsten, smartelijken blik op
de vensters, waarachter hij wist, dat zich zijn.e gemalinne
en zijn zoon bevonden. Toen trok hij zijn zwaard en met een
laatsten groet aan de achterblijvenden reed hij met opgeheven
hoofd ter poorte uit, gevolgd door zijne weinige getrouwen.
Wie beschrijft de verbazing der belegeraars, Coen plotseling
de kreet weerkionk : „Voor Margaretha en Honegouwen
Margaretha en Henegouwen !" en vreezende, dat
er de een of andere krijgslist achter mocht schuilen, trok
slechts een klein deel der belegeraars het onaanzienlijk
hoopje Hoekschen tegemoet.
Doch het bleek dozen ernst te zijn met den strijd, want
verwoed vielen zij op de Kabeljauwen aan, en spoedig
reeds moest er zich meer dan een van dozen gewond uit
den strijd terugtrekken.
„Valt aan !" riep Feiko, die op eenigen afstand het
tooneel stood aan te zien, en nu drongen de Kabeljauwsche
krijgers in dichte drommen op de vijanden aan.
„Holland en Graaf Willem!" daverde het uit vele monden.
„Margaretha en ilenegouwen !" klonk het zwak, als eene
echo van den eersten kreet.