n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE KANSEN GEKEERD. 221
Hij sloeg zijn arm om Sytske heen en voerde haar naar
het einde van de lange gang, waar het zachte avondlicht
ongehinderd door een klein raam binnen kon dringen.
Wat luisterde Sytske gretig naar hetgeen Eelco haar mededeelde,
en welk een glans van geluk overtoog onder dat
lange verhaal haar gelaat. Eindelijk begon zij zacht te
schreien, en bevende van ontroering drukte zij haar hoofdje
tegen de Borst van haar weergevonden broeder.
Op hetzelfde oogenblik leverde het binnenplein een
tooneel op van geheel anderen aard.
Met een bleek gelaat zat Hoer Juw van Hellinga daar
op het edelste ros, dat ooit in den stal van een Edelman
gestaan had. Hij was in eene volledige wapenrusting gehuld,
doch het vizier was opgeslagen. Er lag eene uitdrukking
op zijn gelaat, die daarop in geen jaren waargenomen was,
eene uitdrukking namelijk van echten adel en hooge fierheid.
Hij gaf den trompetter, die naast hem stond, bevel, het
sein tot verzamelen te geven, en nauwelijks waren de trompettonen
gehoord, of van alle zijden kwamen de krijgsknechten
te voorschijn, niet weinig nieuwsgierig, wat hun
gebieder te bevelen zou hebben. Toen zij alien, Jarich zelfs
niet uitgezonderd, om hem heen geschaard stonden, sprak
Heer Juw op ernstigen toon :
,,Dappere krijgers, het zal geen van u alien een geheim
zijn, dat ondanks den moed, waarmede gij gestreden hebt,
de burcht zijn val met rassche schreden nadert. Nog enkele
dagen zal wellicht de strijd volgehouden kunnen worden,
doch nu reeds is met besliste zekerheid te voorspellen, dat
de overgave slechts eene kwestie van zeer korten tijd is.
Mannen ! 1k heb geen pogingen gedaan, om voor u vrijen