n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE KANSEN GEKEERD. 217
„Hoe gaat het ? Kunnen wij het beleg nog lang volhouden?"
vroeg zij met eene stem, die beefde van ontroering.
„De burcht is verloren," Monk het antwoord. „wij houden
den strijd geen week meer vol. De uitwerking van de
donderbussen is vreeselijker, dan ik mij had voorgesteld."
Bij het hooren van die woorden barstte de Edelvrouwe
in tranen uit.
„Ach, welk een vreeselijk lot wacht ons," snikte zij in
hare wanhoop. „Is er dan niets meer te doen om ons te
redden ? Hebt gij reeds getracht, door beloften de vijanden
in zooverre te winnen, dat ons een vrije uittocht worde
toegestaan? 0, ik bid u, doe Loch het uiterste, wat gedaan
kan worden. Lever mij en onzen zoon niet uit aan de
handen onzer vijanden.”
Somber staarde Heer Juw zijne gemalinne aan, en in
het aangezicht van den dood teederder gestemd dan anders,
ontwaakte een diep gevoel van medelijden in zijne borst
met zijne vrouw en zijn kind.
„Het kan niet," sprak hij zacht. „Waarom zou ik het u
langer verzwijgen ? De hoofdman onzer vijanden ke pt geen
medelijden, althans niet voor mij. Hij is mijn persoonlijke
vijand. 't Is Feiko, de vroegere dienaar van Bruno."
„Ach God," kermde de Edelvrouw, „dan is alles verloren.
Wee, wee over ons !"
En opspringende liep zij op haar echtgenoot toe, en riep :
„Dat, Juw, dat is de straf des hemels over de slechte
daad, die gij hebt gepleegd ! Dat is de wrekende hand
Gods ! Nu zijn wij verloren, voor eeuwig verloren !"
Bewusteloos zonk de Vrouwe van Hellinga op den grond
neder. Juw tilde haar op en legde haar op een rustbed,