n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

2 1 6 DE KANSEN GEKEERD.
voor den burcht. Doch zoolang hij leeft zal mij dat nooit
gelukken."
„Ik vrees er voor, Edele Heer, en evenzoo vrees ik, dat
de brave Feiko u wel voor dat vriendelijke geschenk zal
bedanken. Althans, hij blijft steeds op een eerbiedigen
afstand. Maar waarom tracht UEd. geen vrijen uittocht
te verkrbgen in ruil voor de beide kinderen van uw broeder
? lYlij dunkt, het was niet onmogelijk, dat Feiko daar
ooren naar had. Het is licht te beproeven."
„Dwaasheid !" riep Heer Juw uit. „Waarom zou Feiko
lien voorslag aannemen ? Neen Jarich, het einde is de dood,
al zal het geen dood zijn door beulshanden. Neen, Juw
van Hellinga zal vallen met het zwaard in de vuist, strijdende
tegen zijne vijanden !"
„En de kinderen van uw broeder?" sprak Jarich, terwijl
hij Heer Juw spottend aankeek. ,,Zullen ziej u overleven
? Zullen deze rijke goederen dus ten slotte toch nog
aan de wettige erfgenamen komen ? UEd. wordt braaf, moet
ik zeggen."
„Die kinderen ? Word ik braaf?" sprak Juw van Hellinga
somber, terwijl hij opstond om naar beneden te gaan.
„'t Is mogelijk, dat gij gelijk hebt."
Hij begaf zich naar het vertrek, waar zich zijne gemalinne
en Jonker Jan bevonden. Deze laatste had ongetwijfeld
weinig krijgsmansbloed in de aderen, want hij vermeed
den strijd zooveel hij kon. Zoodra hij echter zUn vader
zag binnenkomen, verliet hij de kamer om aan den strijd
deel te gaan nemen.
Het gelaat van de Edele Vrouwe was bleek, en angstig
keek zij haar echtgenoot aan.