n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE KANSEN GEKEERD. 215
Eenige dagen, nadat het beleg begonnen was, bevonden
Juw van Hellinga en Jarich zich in een veiligen hoek
achter een der kanteelen op den muur van het kasteel.
Hun gelaat stond somber, dat van Heer Juw bijna wanhopig.
„Dat gaat verkeerd, Heer Juw," sprak Jarich op zijn
gewonen spottenden toon. „Ik vind, dat wij hier juist geen
aangenaam verblijf hebben. Mij dunkt dat het beter voor
mij geweest was, indien ik stadsbeul gebleven ware. Soros
ben ik wel eens nieuwsgierig, wie mijn opvolger geworden
is."
Bij deze niet onduidelijke toespeling op het lot, dat hun
beiden naar alle waarschijnlijkheid wachtte, verbleekte het
gelaat van Ridder Juw, en eene rilling voer hem door de
ledeu. Hij antwoordde niet, maar hield het oog peinzend
op den hoofdman der speerruiters gericht, dien hij van
verre zag staan.
„Doch laat ik niet al te nieuwsgierig zijn," vervolgde
Jarich op denzelfden toon, „want als ik mij niet bedrieg,
zal het niet lang meer duren, of ik zal het genoegen
hebben persoonlijk kennis met hem te maken. En ik vrees,
Edele Heer, dat gij dan ook van de partij zult zijn. Nu,
hoe meer zieltjes, hoe meer vreugde, niet waar ? 1k heb
altoos veel van de gezelligheid gehouden."
„Kerel, zwijg, zeg ik u!" beet Heer Juw, wien die spottende
taal onder deze omstandigheden ergerde, hem toe.
„Dit voorspel ik u, dat ge mijn gezelschap zult moeten
missen. Nooit sterf ik onder beulshanden, dat zweer ik u.
Konden we dien verwaten hoofdman maar een goedgericht
schot bezorgen, dan waren wij gered, want dan zou het
mij niet moeilijk vallen, vrijen uittocht te bedingen in ruil