n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

TWEE BRAVE MANNEN. 1 3
Lachende om die aardigheid begon Jarich de kleedingstukken
van den verslagene te onderzoeken met eene handigheid,
die bewees, dat hij dergelijk werk niet voor de
eerste maal verrichtte. Mies wat eenige waarde had,
bemachtigde hij met eene kalmte, die aantoonde, hoezeer
hij bij het uitoefenen van dat bedrijf op zijn gemak was.
Toen de Edelman geheel uitgeplunderd was stond hij op.
„Zie zoo," mompelde hij met een grijnslach,dat is
me niet tegengevallen. 1k dacht, dat hij armer was, die
brave Heer Juw van Hellinga. Kom, laat ik met mijn
werk voortgaan. De koude regendroppels zullen hem nu
wel in een kwartiertje het bewustzUn teruggeven, juist
tijd genoeg, om mijn reebok verder in orde te brengen.
Aanstonds spreek ik den braven Juw wel nader."
Bedaard ging Jarich voort met het werk, waarin hij
eenigen tijd geleden zoo onvriendelijk gestoord was. Hij
was echter voorzichtig genoeg om zich zoo te plaatsen,
dat hij den bewustelooze goed in het oog had.
Toch moest hij voortmaken, naar hij al spoedig bemerkte,
want het duurde maar kort, of er begon reeds
beweging te komen in den schijnbaar levenloozen klomp,
die daar op eenige schreden van hem verwijderd in het
gras lag.
Jarich stond op en nam het zwaard weg, dat dicht
Heer Juw neergevallen was. Hij legde het naast zich veer.
Daar slaakte de Edelman een diepen zucht en langzaam
sloeg hij de oogleden op. Wezenloos keek hij in
het rond, blijkbaar zonder iets te zien of zich iets te b erinneren
van hetgeen gebeurd was. Eindelijk ontwaarde
hij Jarich, die hem grUnzend zat aan te staren. Deze