n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

DE KA.NSEN GEKEERD. 213
Nog was Heer Juw van Hellinga niet met alle toebereidselen
gereed, Coen reeds eene sterke bende krijgsvolk
het beleg om zijn kasteel sloeg en met een ijver de belegeringswerktuigen
begon op te richten, die hem weinig
goeds voorspelde. Ook zagen Heer Juw en Jarich tot hun
niet geringen schrik, dat de aanvoerder van die krijgslieden
niemand anders was dan Feiko, hun vroegere landgenoot.
Zonder het elkander te zeggen begrepen zij beiden als bij
ingeving, dat het thans een strijd gold op leven en
dood. De donderbussen, die hunne dreigende monden op
den kasteelmuur hadden gericht, vervulden hen niet
weinig met vrees, want al hadden zij deze vernielingswerktuigen
nog nooit gezien, bij geruchte hadden zij reeds
veel van hunne vreeselijke uitwerking vernomen. Die donderbussen
of kanonn.en bestonden uit houten buizen, welke
met hoepels omringd waren. In elke buis beyond zich eene
bus, die om geladen te worden er uitgenomen werd.
Geladen werd zij er weer ingelegd, hetwelk zulk een
zware arbeid was, dat men bet niet kon doen zonder hijschblokken.
Ook ging er met dat in- en uitnemen zooveel tijd
verioren, dat men onmogelijk meer dan Brie of vier schoten
per dag kon doen. Ten einde de busschieters min of
meer te beschermen, was er boven elk kanon een houten
klep opgericht, waaronder zij tegen de pijlen der belegerden
gedekt waren. Hoewel deze donderbussen dus nog verre
van volmaakt konden genoemd worden, waren zij Loch reeds
de schrik der Edelen, die tot nog toe in hunne sterke kasteelen
bijna onoverwinnelijk waren geweest. En dat was geen wonder,
want tegen de ontzettende kracht van deze donderbussen
waren zelfs de zwaarste muren op den duur niet bestand.