n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

IN 'S VIJANDS HANDEN. 209
„Heb dank, verheven Vrouwe," sprak Heer Juw, terwijl
hij zich op eene knie liet vallen. „Onder de gevangenen
bevindt er zich een, nog niet veel meer dan een
knaap, die mij zeer ter harte gaat. Gaarne zou ik mij
dien van Uwe Majesteit als mijn persoonlijken gevangene
toegewezen zien, opdat ik hem naar min burcht doe vervoeren.
Ik stel veel belang in dien jongeling."
„Is het anders niet, dappere Ridder ?" vroeg de Keizerin-weduwe.
„Uw verzoek is toegestaan, en opdat ook
gij uw loon moogt ontvangen, verzoek ik een van de
Kidders, die hier aanwezig zijn, om den titel, dien ik u
gaf, tot uw eigendom te makers. Niet zonder opzet noemde
ik u reeds tweemaal Ridder. De Gravin van Henegouwen
weet hare dapperen te beloonen."
Een blos van vreugde en trots overtoog bij deze woorden
het gelaat van Heer Juw, want niets verlangde hij
bij zijn gestolen rijkdom meer, dan den ridderslag te ontvangen.
Een Edelman van hooge geboorte, de Heer Willem
van Duivenvoorde, trail met getrokken zwaard nader, en
sloeg hem, na de gebruikelijke vragen tot hem te hebben
gericht, tot Ridder.
Onder een daverend gejuich, dat een klaar bewijs
was, hoe Margaretha door hare minzaamheid de harten
dier mannen wist te winnen, verliet zij het vaartuig.
Nog denzelfden dag werd Eelco door Jarich en een
paar andere krbgslieden in een kleiner vaartuig overgebracht
en naar Haarlem gevoerd, waar hij een paar dagen
later aankwam en in eene donkere cel onder het slot Rozenstein
werd opgesloten.
In woelige dagen, 14