n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

206 IN 'S VIJANDS HANDEN.
Het angstzweet parelde hem op het gelaat. Gejaagd
vloog hij de trap weer op, en -overal klon.k zijne vraag :
,Hebt gij Jonker Eelco ook gezien ? Weet niemand,
waar de Jonker van Waringha is ?"
Niemand wist het. Eigenlijk miste men hem pas nu er
naar hem gevraagd werd. Er waren immers zoovele strijd-
makkers verdwenen?
„Hij is stellig gesneuveld, hoofdman, of bij den terugtocht
te water geraakt en verdronken. Wij hebben hem
hier niet meer gezien. Waarschijnlijk ligt zijn lijk wel op
de vijandelijke kogge."
"loch leefde hij nog toen wij begonnen terug te trekken,"
wist een der speerruiters te vertellen. „Ik heb hem
nog een oogenblik aan mbri3 zijde gezien, maar de vijanden
waren vlak achter ons. 1k denk, dat zij hem gedood
of gegrepen hebben, voordat hij deze kogge had bereikt.
Both zeker weet ik het niet, want de terugtocht ging zoo
overhaast, dat ik weinig om mij heen heb gekeken. 1k
deed als alle andere, en lette alleen op mij zelven. wij
hebben het er al heel slecht afgebracht, als ik mij niet
bedrieg. 1k zie maar weinig van onze schepen meer. Het
is gedaan met de macht van Graaf Willem. Zijne moeder zal
wel spoedig haar intocht als Landsvrouwe kunnen doen."
„Zeg dat niet," meende een andere krbger. „Graaf
Willem mag voor het oogenblik geslagen zijn, maar zoo
spoedig zal hij den strijd niet opgeven. IIK wed, dat wij
binnen korten tijd weer eene vloot hebben, die wel tweemaal
zoo sterk is, als die wij nu hadden. Of denkt gij,
dat de steden geen nieuwe vloot zullen geven ? Dan hebt
gij het mist"