n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

204 IN I S VIJANDS HANDEN.
„Valt aan ! Valt aan !" klonk het uit Feiko's mond.
„ Den dood aan de Hoekschen ! Te water met hen !"
En steeds kleiner werd het aantal verdedigers, en telkens
ruwer de aanval; het einde was voor niemand twijfelachtig.
De Hoekschen zouden tot den laatsten man
worden geveld.
Pat begreep ook Heer Juw, en liever den dood yindende
in het strijdgewoel dan gevangen genomen te worden
door Feiko, om misschien eindelijk op het schavot door
beulshanden te worden omgebracht, hief hij het zwaard
op en stortte zich midden op de vijanden. Jarich volgde
hem op de hielen, en met hun beiden ontwikkelden zij eene
kracht, die Feiko en de zijnen gedurende enkele oogenblikken
tot staan bracht.
Feiko en Eelco stonden nu van aangezicht tot aangezicht
tegenover Juw van Hellinga en Jarich, en de blikken,
die men elkander toewierp, voorspelden niet veel
goeds.
„Grijpt ze levend, die twee schurken !" riep Feiko zijne
volgelingen toe. „Eene belooning voor wie ze levend
grijpt !"
Van alle kanten drong men op hen aan, en niet
dan met de grootste behendigheid konden zij het beletten,
dat zij niet op den grond geworpen en gekneveld
werden. Toch werd de kring om hen ' heen steeds nauwer,
en eindelijk konden zij bijna hun zwaard niet meer opheffen.
Reeds werden vele handers naar den Edelman en diens
handlanger uitgestoken om hen te grijpen, iets waartegen
zij zich onm.ogelijk langer konden verzetten, toen plotseling
van het Grafelijk vaartuig het teeken tot verzamelen