n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

IN ' S VIJANDS HANDEN. 203
het voordeel geraakten. Telkens en telkens weer ontwaarde
hij, dat zijne schepen een voor een in den grond werden
geboord, en eindelijk begon zelfs de strijdleus zijner volgelingen
zorgwekkend te verzwakken. Steeds luider klonk de kreet :
„Magaretha en Henegouwen ! Magaretha en Henegouwen ! "
Doch begonnen zijne schepen ook onheilspellend in aantal
te verminderen, de strijd, die in zijne onmiddellijke
nabijheid werd gevoerd, was ontegenzeggelijk in zijn voordeel,
want voortdurend werden de Hoekschen door Feiko
en diens dapperen tot wijken. gedwongen. Onstuimig drong
hij dan ook op de vijanden in, en zijn wakker voorbeeld
verhoogde niet weinig den moed der zijnen.
Reeds lag het dek als bezaaid met dooden en gekwetsten
en was de bemanning der vijandelijke kogge tot op
de helft gedund, loch nog was Feiko niet voldaan, want
daar, in de achterhoede, stonden nog altoos de twee mannen,
die hij, hoe dan ook in zijne macht wilde krijgen.
Maar Heer Juw zoowel als Jarich waren besloten, zich
tot het uiterste te verdedigen.
„Ziet gij dien aanvoerder ?" had Jarich den Edelman
in het oor gefluisterd.
„Ja."
„Dat is Feiko, de dienaar van uwe overladen broeder
Bruno. En ziet gij dien knaap aan zijn zijne ?"
„Hem zie ik ook," antwoordde Heer Juw kortaf.
„Dat is uw neef Eelco. Weet gij nu, wien deze verwoede
strijd geldt ?"
„Ik begrijp het," spray Juw van Hellinga met samengenepen
lippen. „Dit wordt mijn dood. Doch ik zal mijn
leven duur verkoopen "