n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

IN ' S VIANDS HANDEN. 201
met het zwaard in de vuist. Dan werd het in een woord
moorddadig. Wat kletterden dan de zwaarden op de harnassen
en malienkolders, en hoe angstwekkend klonk dan
het krijgsgeschreeuw, dat bijna in een dierlijk gebrul ont-
aardde.
Het schip van Graaf Willem zeilde nog vrij tusschen
de vijandelijke vaartuigen rond. Zwijgend en roerloos zag
de jonge Graaf het gevecht aan. Het bevel over zijne
kogge had hij opgedragen aan Feiko, den hoofdman, en deze,
wetende hoe sterk dat vaartuig was, gaf den stuurman
last, recht met den boeg nu tegen dit, dan tegen een ander
schip aan te varen, waardoor het hem gelukt was, reeds
weer dan een vijandelijke kogge in den grond te boren.
Plotseling greep hij Eelco, die aan zijne zijne stond, driftig
bij den arm, en Haar een vijandelijk vaartuig wijzende,
riep hij uit :
„Zie je dat schip daar ? Lie eens, daar dicht bij het
roer ? Herken je hem, den schurk?"
„Jarich de beul !" riep Eelco uit.
„De Wolf! Dat is zijn echte naam, zoo'n roofdier !"
riep Feiko met de grootste verbittering. Maar plotseling
richtte hij zich zoover mogelijk over de verschansing heen,
en zijne oogen op het vijandelijke vaartuig richtende,
schreeuwde hij in de hevigste vervoering :
„En zie eens ! Zie eens ! Vlak naast hem staat een
Edelman, met het vizier opgeslagen! Zie je hem ? Dat is
zijn waardige vriend, de brave Heer Juw van Hellinga,
uw Oom ! Ha, nu zullen ze mi.j niet ontsnappen !"
„Bedoelt gij lien Edelman met de gouden roos op zijn
pantser !" vroeg Eelco haastig.