n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

196 IN 9 S VIJANDS HANDEN.
„Ja, ik herinner mij nog iemand, die Feiko heette, maar
wat of wie hij was, weet ik niet meer. Wel herinner ik
mij, dat hij mij schieten leerde, en dat ik eens driemaal
achtereen het hart van de schijf raakte."
"weet je dat nog ?" riep Feiko uit, terwiji een glans
van vreugde zijn gelaat overtoog,Welnu, ik ben Feiko,
de dienaar van uw Vader. Herken je mij niet weer ?"
„Is u Feiko ?" riep Eelco met vreugde uit. „O, wat
verheugt het mij, dat het lot ons zoo onverwachts tot
elkander voert. Neen, ik herken u niet, doch dit kan
ik u zeggen, dat ik nog wel duizendmaal aan u gedacht
heb. A ch, hoe treurig is het, dat mijn lieve Vader niet
meer in leven is. Hoe heerlijk zou het zijn, als wij alien
weer met elkander vereenigd waren geworden. Doch laten
we nu spoedig Sytske halen. Ik verlang er naar haar te
zeggen, dat zij mijn zusje is !'
„Dat is onmogelijk, Jonker . . ."
„Noem mij Eelco, hoofdman."
„Stellig niet. Jonker. De geheele wergild moet het
weten, dat gij de Jonker van Waringha-state zijt. Doch
luister, dan zal ik u in korte woorden alles vertellen,
wat je weten moet. Later zult ge een en ander wel
breedvoeriger vernemen."
En nu vertelde Feiko alles, wat er gebeurd was van
dien rampzaligen nacht of tot aan zijne mislukte pogingen
om Systke te verlossen toe. Hoe ingespannen en
met welk een groote verbazing luisterde Eelco toe naar
alles, wat hij nu hoorde, en met welk eene diepe verontwaardiging
vernam hij, welk eene lage rol zijn oom
Juw en diens handlanger Jarich hadden gespeeld.