n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

IN I S VIJANDS HANDEN. 195
„En mijn vader en Sytske, — leven die nog?" vroeg
Eelco, bevende van ontroering.
Feiko's gelaat nam eene treurige uitdrukking aan, en
terwiji hij Eelco's hand in de zijne nam, zeide hij :
„Uw vader, de Edele Heer Bruno van Waringha, is
gesneuveld in denzelfden nacht, waarin jij naar Holland
bent gevoerd. Doch Sytske, uw zusje, leeft nog. Ach, wat
is het nu dubbel jammer, dat het mij niet gelukt is haar
te ontrukken aan haar schurkachtigen bewaker ! Het lot
heeft haar naar deze zelfde stall gevoerd, Jonker, en je
hebt, zonder het te weten, dicht in elkanders nabijheid
geleefd. Je kent immers Jarich, den stadsbeul?"
Nauwelijks had Eelco, die met tranen in de oogen
het bericht van zijn vaders dood had vernomen, dien
naam gehoord, of hem ging een licht op.
„Zeker ! Dus zou Sytske van den beul .. ."
„Uw zusje zijn !" vulde Feiko aan. „Je hebt het geraden.
Pus je kent haar ?
„Ja, sedert gisteren. Maar ik begrijp niet hoe ..."
,,Heb maar geduld, mijn beste Jonker, dan zal ik je
alles vertellen," zeide Feiko, terwiji hij in de vreugde
zijns harten vlak naast Eelco ging zitten.
„Doch gijzelf, zeg mij eerst, wie gijzelf zijt," vroeg
Eelco, die zich maar niet goed begrijpen kon, hoe deze
hoofdman zoo met alles bekend kon zijn.
„Denk eens goed na, Jonker," zeide Feiko, die met
blijkbaar welgevallen den knaap den titel gat waarop
hij door zijne geboorte aanspraak had. „Kunt gij u uit
uw eerste kinderjaren niemand meer herinneren dan uw
Vader en uw zusje ?"