n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

1 90 NOGMAALS ONTSNAPT.
hij ook in zijne bewegingen mocht zijn, het kwaad te verantwoorden
zou krijgen, want de jonge krijgslieden liepen
sneller dan hij, en waren hem al spoedig dicht op de hielen.
Hij begreep, dat hij weldra achterhaald en gevangen
genomen zou worden. Daarom koos hij als laatste redmiddel
het eenige, wat hij nog kon doen, en met een
koenen sprong wierp hij zich in het breede en diepe Spaarne.
De krijgsknechten hadden niet veel lust hem daar te
volgen, en vrij onthutst over deze gewaagde onderneming
stonden zij hem aan den wal na te staren. Zij zagen, hoe
hij zich met krachtige slagen naar de overzijde verwijderde,
en weldra onttrok de duisternis hem aan hun oog.
Terneergeslagen over zooveel tegenspoed ging Feiko
naar de woning van Jarich terug, waar hij Jel nog in
dezelfde houding en op dezelfde plaats vond.
„Spreek, vrouwtje," zeide Feiko op vriendelijken toon
tot haar, „waar heeft Jarich het meisje gebracht '1'
„Bij Heer Juw van Hellinga," klonk het antwoord.
"waar woont deze?"
„Ik weet het niet."
„Spreek de waarheid, vrouw, en misleid mij niet. Vrees
behoeft gij niet te koesteren, want Jarich is gevlucht en hij
zal wel niet weer terugkomen, denk ik. Gij kunt dus
gerust alles zeggen, wat gij weet. waar woont Juw van
Hellinga ?"
„Ik weet het waarlijk niet. Het was mij zelfs onbekend,
dat Jarich zijne woonplaats wist. Hij moet dat
stellig nog waar zeer kort weten. Zoodra hij u dezen avond
gezien en herkend had, heeft hij het kind weggevoerd, en
hij was nog maar pas terug, Coen gij toegang eischtet."