n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

NOGMAALS ONTSNAPT. 189
gij een Wolf to kunnen verschalken ? Een roofdier geeft
zijn buit nooit terug ! moist gij dat niet ?"
Woedend vloog Jarich op haar aan, en dreigend hief
hij zijne vuist tegen haar op.
,,Ja, sla mij maar, zooveel gij wilt, maar zeggen zal ik
het toch ! Ili wil niet langer de medeplichtige blijven
van een snoodaard, als gij zit, een snoodaard, wiens
dankbaarheid in vuistslagen bestaat. Zoek elders, Edele
Heer, hier is het kind niet meer ! De Wolf zag de bui
hangers en heeft haar naar ...."
„Zwijg, zeg ik u!" bulderde Jarich haar in de hevigste
woede toe, en met kracht daalde zijne vuist op de ongelukkige
vrouw neder. Het schepsel kromp ineen van pijn
en angst.
„.... Naar Juw van Hellinga gebracht, ook een roofdier
!" vulde Jel haar onderbroken zin gillende aan.
Woest greep Jarich zijne vrouw aan, en ...
Doch Feiko kon dat tooneel niet langer aanzien.
„Grijpt dien woestaard, mannen ! Wij hebben bewijzen
in overvloed, dat hij schuldig is ! Grijpt hem !"
Maar nauwelijks had Feiko deze woorden gesproken,
of onverwachts vloog Jarich met een woesten sprong tusschen
de mannen door naar buiten. Daar stonden ook nog
wel twee krijgslieden op wacht, loch deze beweging
geschiedde zoo onverwacht en werd zoo behendig uitgevoerd,
dat Jarich in vrijheid was, nog voordat men goed
begreep, wat er plaats had.
„Grijpt hem! Grijpt hem! " schreeuwde Feiko, terwijl
hij naar buiten snelde. ',Dings vlogen de mannen den
vluchteling na, en nu bleek het Jarich, dat hij, hoe vlug