n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

188 NOGMAALS ONTSNAPT.
Licht, heb ik nooit bedreven. Ik heb zelfs geen kind in
hues !"
Feiko verble,ekte. Zou de schurk hem dan Loch herkend
en het kind naar elders vervoerd hebben ? Hij had
er, helaas, tijd genoeg voor gehad.
„Wat durft gij zeggen, ellendige schurk !" barstte hij
uit, terwijl hij Jarich scherp in het gelaat zag. „Hebt gij
niet eens . een kind in huffs ? Waar is dan het meisje
gebleven, dat ik nog slechts enkele urea geleden hier heb
gezien, en dat gij uw dochtertje durfdet noemen? Zeg,
schurk, waar is dat kind, dat ge op eene schandelijke
wijze uit haar ouderlijk kasteel hebt ontvoerd ? Spreek,
zeg ik u!"
„Het spijt mij wel, Edele Heer, dat gij u zoo boos
maakt," hernam Jarich spottend, „want waar het nu is,
kan ik u werkelijk niet zeggen. Alleen weet ik, dat gij het
hier niet meer vinden zult. Het is heden avond vertrokken."
Met een triomfantelijken blik zag Jarich zijn vijand,
lien hij niettegenstaande de vele jaren, die verloopen
waren, zeer goed herkend had, aan, en met een afschuwelijken
grijnslach liet hij er op volgen :
„Gij kunt mijne wooing gerust doorzoeken, Edele Heer ;
ik geef u daartoe gaarne mijne voile toestemming."
„Die toestemming is geheel overbodig," beet Feiko, die
wel had kunnen schreien van spijt, hem toe.
Op dit oogenblik werd eene deur geopend, en eene
kleine, verschrompelde vrouw, blijkbaar oud geworden
voor haar tijd, trad half gekleed en met een verwilderd
gelaat het vertrek binnen. Het was Jel, Jarichs huisvrouw.
„Weg, ze is weg !" schreeuwde zij Feiko toe. "Dacha