n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

NOGMAALS ONTSNAPT.
187
"leer goed!" hernam Feiko, "loch als ge niet dadelijk
gehoorzaamt, zullen we zoo vrij zijn, de deur met
geweld open te breken. Hebt gij op uwe beurt dat ook
begrepen?"
„Ga uw gang, maar ik doe niet open, voordat ik weet,
wie binnengelaten wenscht te worden. Daar heb ik toch
zeker wel recht op, zou ik meenen."
„Nu, dan zal ik u niet Langer nieuwsgierig laten. 1k
ben de hoofdman der speerruiters, en in naam van den
Graaf gebied ik u, de deur te openen !"
Brommende voldeed Jarich nu aan dat bevel, en vlug
drong Feiko door vier krijgsknechten gevolgd de mooning
binnen, waar Jarich hem met een spottenden lach
ontving.
" moat is er van uw dienst, Edele Heer ?" vroeg hij op
nederigen toon, hoewel uit zijne geheele houding duidelijk
zijn spotlust bleek. „Waaraan heb ik de eer van dit
nachtelijk bezoek te danken ?"
„Mij dunkt, dat behoeft Jarich de Wolf niet te vragen,"
sprak Feiko driftig, daar hij door de spotternij van den
booswicht nog meer vertoornd werd, dan hij reeds was.
„Uit naam van den Graaf gebied ik u, mij terstond het
kind over te leveren van Heer Bruno van Waringha-state,
dat gij nu bijna zes jaren geleden ontvoerd hebt. Gij zult
u dat wel herinneren, niet waar Jarich de Wolf?"
Lachend keek Jarich zijn bezoeker aan.
„Gij spreekt werkelijk in raadselen, waarde Heer," gaf
hij op hoogen toon ten antwoord. „Ik ken noch een
Jarich den Wolf, noch een Heer Bruno van Waringhastate,
en eene zoo schoone daad, als waarvan gij me be-