n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

NOGMAALS ONTSNAPT.
183
haar, die mij in mijne kinderjaren met de bewijzen harer
liefde overstelpte, die altoos voor mijne belangen heeft
gewaakt, en die — die ik in den grond van mijn hart
onvergelijkelijk lief heb en vereer. Ach, Feiko, de hemel
gave, dat deze strijd vermeden kon worden. Ik heb er bijna
den moed niet toe."
Deze laatste woorden worden op zulk een droevigen
Loon uitgesproken, dat Feiko tot in zijne ziel bewogen
werd met den jongeling, wien thans de tranen in de
oogen stonden.
„De strijd kan vermeden worden, Genadige Heer," gaf
hij bewogen ten antwoord. „Verzoen u met uwe Moeder,
en onderwerp u aan hare eischen ..."
„Te laat, Feiko, daarvoor is het te laat !" viel de Graaf
hem in de rede. „Eene machtige partij in den lande
heeft het oog op mij gericht en verwacht, dat ik mij
niet ten derden male zal terugtrekken. Reeds tweemaal
heb ik het hoofd in den schoot gelegd en mijne Moeder
om vergiffenis gevraagd. En wat is het gevolg geweest?
Dat mijn broeder Lodewijk zooveel mogelijk in mijne
plaats werd gedrongen en ik gevaar liep deze landen
voor goed te verliezen. En daartegen zal ik mij tot mijn
laatsten ademtocht blijven verzetten. Heeft mijn Vader
mij niet als den toekomstigen Graaf aangewezen, en heeft
mijne Moeder niet geheel uit eigen beweging ten mijnen
behoeve afstand van de regeering gedaan ? Bovendien,
het yolk wil mij als Graaf. Het is niet van eene vrouwenregeering
gediend. Dat alles weet ik, en indien ik
het niet wilt, zouden mijne vrienden het mij wel helpen
herinneren. Doch het zwaard te trekken tegen de vrouw,