n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

1 82 NOGMAALS ONTSNAPT.
het gelaat van zijn gebieder verduisterde. Een smartelijke
trek om den mond van den nauwelijks twintigjarigen
jongeling bewees, dat het geluk niet steeds een troop
tot zetel kiest.
„Ik heb slechte tijdingen ontvangen, mijn vriend,"
vervolgde de Graaf. „Het oogenblik, dat ik steeds met
zoo ontzettend veel zielsangst en tweestrijd heb zien naderen,
is eindelijk gekomen. Mine moeder heeft hare troepen
verzameld, en is, geholpen door mijne tante, koningin
Filippa van Engeland, met eene machtige vloot in aantocht.
De strijd kan dus niet langer uitblijven."
De Graaf zweeg, en staarde somber voor zich op de
tafel, blijkbaar in gedachten verdiept.
„Welnu, Genadige Heer," zeide Feiko luchtig, — „dan
zullen wij den Hoekschen laten zien, dat wij geen katjes
zijn, die ongehandschoend aangegrepen kunnen worden.
wij zullen ze met den meesten spoe d terugjagen naar
de plaats, vanwaar zij gekomen zijn. Ik begrijp niet, hoe
Uwe Genade daarover zoo bekommerd kan zijn."
Graaf Willem keek Feiko eenigen tad strak in het
gelaat. Toen sprak hij op ernstigen toon :
„Begrijpt gij dat niet, Feiko? Begrijpt gij dan niet, wat
het zeggen wil, dat 1k, de zoon, mij met kracht van
wapenen ga verzetten tegen den wil mijner Moeder? Begrijpt
ge dan niet, Feiko, dat ik geen hart van ijzer of steen
in mijn boezem omdraag, en dat ik een mensch ben van
gelijke bewegingen als ieder ander ? 0, Feiko, als ge eens
wist, hoe mijn hart wordt verscheurd van angst en vertwijfeling
bij de gedachte, dat ik weldra geroepen zal worden
ten strijde to trekken tegen mijne eigen Moeder, tegen