n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

NOGMAALS ONTSNAPT. 181
Deze beide laatste zinnen waren tot den dienaar gericht,
maar deze had eenigen tijd geleden zoo dikwijls te vergeefs
op een antwoord gewacht, dat hij nu niet veel
lust had, dadelijk een vriendelijk gelaat te toonen. Hij
hield zich dus, of hij de vraag niet gehoord had.
„Zeg eens, vriendje, zijt ge doof geworden?" vroeg
Feiko, terwiji hij hem de hand op den schouder legde.
„Ik vroeg u, of die Heeren nog lang zullen blijven ?"
„Ik weet het niet, Heer hoofdman," antwoordde de
dienaar droogjes. „De Genadige Heer heer mij daaromtrent
geen mededeelingen gedaan."
„Dat begrijp ik," zeide Feiko lachend, " en ook begrijp
ik, dat mijne vraag wel wat dom is. Doch ik heb groote
haast, weet ge, en nu blijven die Heeren daar juist zoo
lang. Ili veronderstel daarom, dat ge straks gelijk halt,
Coen ge beweerdet, dat er gewichtige tijdingen gekomen
waren. Ha, — luister, — wordt daar niet gefloten ?"
„Ik geloof het ook. Wellicht zullen de heeren gaan
vertrekken. Zal ik den Genadigden Heer zeggen, dat gij
hier nog zijt?"
„Ja, doe dat."
Weinige oogenblikken later kwam de dienaar weer
terug.
„De Graaf wacht u. Zal ik u voorgaan ?"
Feiko volgde hem naar het vertrek, waar de Graaf
zich beyond.
„Kom binnen en ga zitten," zeide Graaf Willem op
vriendelijken toon, die duidelijk verried, hoe hoog Feiko
bij hem aangeschreven stand.
Met een oogopslag zag Feiko, dat eene sombere walk