n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

NOGMAALS ONTSNAPT. 179
bieden, die nu nog bij hem zijn. Ik denk, dat we niet
lang meer in deze stad zullen blijven."
Driftig liep Feiko de kamer op en neer. Eindelijk
hield hij voor den dienaar stil en zeide :
„Een renbode, zegt gij ? Weet ge ook, welke tbdingen
hij bracht?"
„Neen hoofdman, dat weet ik niet, maar ik kon aan
den Genadigen Heer wel merken, dat er niet veel goeds
broeit."
„Zoo. Nu, ge moet mij Loch gaan aandienen. Wat ik
den Heer Graaf heb mede te deelen, lijdt geen uitstel.
Wilt ge?"
De kamerdienaar vertrok en kwam spoedig terug.
„Zooals ik dacht, Heer," zeide hij met een gewichtig
gelaat. „Zijne Genade kan u thans nog niet ontvangen
en verzoekt u even te wachten, daar hij u ook wenscht
te spreken. De Heeren waren in een druk gesprek gewikkeld.
Veel kon ik er natuurlijk in zulk een kort
oogenblik niet van opvangen. Wel hoorde ik, dat de
Engelschen nog al veel werden genoemd."
Met groote schreden liep Feiko het vertrek op en
neer. Hij was te veel verdiept in zijne gedachten omtrent
Sytske en haar treurig lot, dan dat hij veel luisterde
naar den dienaar, die voortging hem zijne vermoedens
mede te deelen omtrent hetgeen er gaande was. Feiko
hoorde niet eens, dat er tegen hem gesproken werd, met
het natuurlijk gevolg, dat de dienaar, die nu en dan
tevergeefs op een antwoord wachtte, eindelijk boos zweeg.
„Als hij mij niet herkend heeft, is Sytske nog dezen
avond van dien schurk verlost," dacht Feiko, „en hij