n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

176 NOGMA ALS ONTSNAPT.
hem het hart in de Borst bij de gedachte, dat hij binnen
enkele minuten het lieve kind zou hebben ontrukt aan
de afschuwwekkende omgeving, waarin de misdaad dier
beide mannen het had gebracht. Hij kon zich slechts met
moeite bedwingen, om het kind niet aan zijn hart te drukken.
Doch plotseling drong Sytske blijkbaar angstig dicht
tegen hem aan, waarover Feiko zich niet weinig verwonderde.
Spoedig evenwel zag hij niet zonder schrik de
oorzaak van haar angst. Nog slechts eenige meters van
zich verwijderd zag hij Jarich naderen, en deze vond
hetgeen hij zag gebeuren, blijkbaar niet naar zijn zin,
want zijn gelaat verried alles behalve vriendelijkheid.
„Daar is Vader," zuchtte Sytske, terwiji ze den krijgsman
aan hare zijde smeekend aanzag, als om diens bescherming
in to roepen.
Het was Feiko, zooals deze met eon oogopslag zag,
onmogelijk eene ontmoeting met Jarich te ontwijken, want
een zijweg was er niet, en bovendien was hij ook reeds
te dicht genaderd. Doch snel vormde hij een plan, dat nog
de meeste kansen van slagen aanbood.
Toen Jarich hem genaderd was, liep Feiko met vasten
tred door, bijna zonder hem aan te zien.
„Goeden avond!" zeide hij in het voorbijloopen op
onverschilligen toon, alsof Jarich hem geheel vreemd was,
en stevig hield hij de hand van het meisje in de zijne.
Jarich bleef staan, niet zonder verbazing den hoofdman
en het kind aanstarende.
,Goeden avond!" antwoordde hij. „Waar ga jij heen,
Sytske ? Wil je wel eens dadelijk naar huis gaan ?"
„Dit meisje gaat met mij mede," antwoordde Feiko,