n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

174 NOUMAALS ONTSNAPT.
,Ben je bang, dat je straf zult krbgen ? Och kom, ik
zal je straks wel weer thuisbrengen en maken, dat je
geen straf krijgt. Kom, ga maar spoedig mede."
„Zult ge dat echt doen ?" vroeg Sytske, die zeer begeerig
was naar de moose pop,
„Heusch, ga maar mede, anders wordt het te laat."
Deze laatste woorden schenen aan hare aarzeling een
einde te maken, want zij maakte geen tegenwerpingen
meer. Integendeel, met een verheugd gelaat liep zij naast
den hoofdman voort.
Hoe verheugde de trouwe Feiko zich, want dat het
deze was, zal zeker wel niet meer vermeld behoeven te
worden. Toen zoowol Jarich als Heer Juw van Hellinga
Friesland verlaten hadden, zonder eenig spoor achter to
laten, had Feiko na lang beraad ook het voornemen
opgevat, zich in den vreemde te begeven en niet to
rusten, voordat hij de kinderen van zijn gesneuvelden
Heer wedergevonden en in het erfdeel hunner o uders hersteld
had. Wel was hij er van overtuigd, dat hem dit
zeer moeilijk zou vallen, ja, dat hij zijn doel vermoedelijk
nooit bereiken zou, doch hij wilde het beproeven.
In Friesland behoefde hij niet langer to zoeken, want
daar zouden de beide mannen, die in deze zaak de hand
hadden gehad, wel molt terugkeeren, doch in den vreemde
kon het geluk hem misschien dienstig zijn.
Zoo trok hij, gewoonlijk als koopman, van de eene
plaats naar de andere, en wel zag hij op die tochten
dikwijls mannen, die hij vroeger had gekend, maar Heer
Juw of Jarich ontmoette hij niet. Eindelijk begaf hij zich
naar Duitschland, en daar, het koopmansvak moede, nam