n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

NOGMAALS ONTSNAPT.
173
zeker niet, dat ik het kind van den beul ben, anders zou
hij zoo vriendelijk niet wezen."
„En hoe heet je wel?"
„Sytske, Heer," klonk het antwoord.
„CI goede hemel!" mompelde de krijgsman voor de
kleine onverstaanbaar. this is het toch waar ! Die ellendige
schurk!"
„Hoe heet uw vader, Sytske ?" vroeg hij nu luider.
Het meisje haperde in haar antwoord.
"Varier heet ... Jarich," zeide zij, terwijl zij tot achter
hare ooren kleurde van schaamte. „Ach," dacht zij,
„nu zal hij mij wel spoedig alleen laten, nu hij weet, dat
vader de beul is."
Doch de hoofdman ging nog niet heen. Vlug naar alle
zijden om zich heen ziende, zeide hij zacht, terwijl hij zijn
mond bij het oor van het meisje bracht :
„Luister eens, lieve Sytske. Bij mij in huis heb ik
eene prachtige pop, met kleeren aan. Zou je die wel
van mij willen hebben ?"
„O ja, ja, graag!" riep het meisje uit, terwijl zij van
vreugde in de handen klapte.
„Goed, ga dan maar vlug met mij mede. 0, het is
zoo'n prachtige pop !"
De hoofdman nam het meisje bij de hand en Wilde
zich spoedig met haar verwijderen, maar de kleine Sytske
aarzelde. Angstig richtte zij hare blikken op haar huis.
Blijkbaar vreesde zij, dat deze late wandeling haar later
wel eens geducht kon berouwen.
„Ik durf niet!" zeide zij zuchtend, terwijl ze den hoofdman
peinzend aanzag.