n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

172 NOGMAALS ONTSNAPT.
zich bij het feest in de stad be yond. Bij het minste geritsel
schrikte de hoofdman op, en dan richtte zijn blik
zich dadelijk naar de deur, doch telkens scheen hij teleurgesteld,
als deze niet geopend werd. Eindelijk liep hij
langzaam het huisje voorbij, en nu hoorde hij werkelijk
al spoedig de deur openen. Omziende bemerkte hij, dat
een klein meisje naar buiten kwam om den fraai gekleeden
krijgsman na te kijken.
De hoofdman wenkte haar toe, dat zij bij hem zou
komen, en niet dan schoorvoetend voldeed de kleine
Sytske daaraan.
„Wel, lief meisje," zeide hij vriendelijk, terwijl hij
haar aanzag, alsof hij elken harer gelaatstrekken diep in
zijn geheugen wilde prenten, „kun je mij ook zeggen,
hoe ik van hier weer het vlugst in de stad kan komen ?
Al wandelende ben ik zeker verdwaald, althans, ik kan
den weg niet terugvinden."
„Wel zeker, Heer," antwoordde Sytske met hare vriendelijke
stem, zonder op te merken dat de vreemdeling
haar met zijne blikken bijna als verslond, ,, als u den
weg teruggaat, dien u straks gekomen is, en maar steeds
aan uwe rechterhand het water houdt tot aan de tweede
brug, dan zal u aan uwe linkerhand eene straat zien, die
u spoedig weer op de Groote Markt brengt. De weg is
zeer gemakkelijk te vinden.'
„Wel wel, je bent eene knappe meld, hoor, dat je mij
dat alles zoo goed weet te vertellen. Krug ik eene hand
van je?"
Bedeesd legde het kind hare hand in die van den
lirijgsman, en zij dacht bij zich zelve : „Die Heer weet