n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN FEESTDAG MET VELE VERRASSINGEN. 169
Het kind antwoordde niet, en Eelco zag, dat hare
opgewektheid begon te verdwijnen.
„Nu?" vroeg hij met eenigen drang, „ben je nu niet
blij, dat je weer thuis zijt?"
„Jawel, als ik ..."
„Nu?" herhaalde hij op vriendelijken Loon.
„Als ik maar geen slaag krijg van vader of moeder,
omdat ik stil weggeloopen ben. Ili mag nooit de stall
in, weet ge, omdat de jongens mij Loch maar uitschelden."
Eelco bleef staan, want hij had niet veel lust getuige
van die strafoefening te wezen. Hoe het kwam, wist hij
zelf niet, doch dit ongelukkige meisje trok hem bijzonder
stork aan.
„Hier moeten wij scheiden," zeide hij, terwij1 hij haar
de hand toestak. "Dock nu weet ik nog niet eens uw
naam. Hoe heet je?"
„Ik heet Sytske," klonk het antwoord, „en hoe
heet gij ?"
Sytske? Die naam deed Eelco eene filling over de
leden gaan. Zoo heette immers ook het kleine zusje,
waarvan hij de herinnering nog altoos bij zich omdroeg?
„Hoe heet je, zeg je?" vroeg hij, alleen om den naam
nog eons to hooren uitspreken.
„Sytske," herhaalde de kleine, „en u, hoe heet u?"
„Mijn naam is Eelco," zeide hij, terwijl hij zich tot
het meisje nederboog en haar eon kus gaf.
„Ik dank u wel voor uwe hulp," zei de kleine Sytske
met eon dankbaren blik.