n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

8 TWEE BRAVE MANNEN.
den strooper op de lippen van toorn. Durfde zulk een
dierlijk wezen zich zijn vriend noemen, den vriend van
Heer Juw van Hellinga Dat was toch al te onbeschaamd!
„Ik tel mijne vrienden niet onder wilddieven, voor wie
de strop al klaargemaakt wordt," antwoordde hij driftig,
terwij1 hij met den voet op den grond stampte en den
strooper minachtend aanzag. „Hoe waagt gij het, edel
wild te vellen in de bosschen van mijn broeder, den
Heer van Waringha ? Ge weet, dat hij niet met zich last
spotten en ...."
De wilddief barstte in een schaterlach uit.
„Nu nog mooier !" riep hij uit. „De Edele Heer van
Hellinga is waarlijk boos, omdat ik hem mijn vriend noem.
Heeft hij dan liever, dat Jarich de Wolf zijn vijand is?
In dat geval staat het nog te bezien, voor Wien van ons
beiden de galg het eerst in orde zal gebracht worden.
Ha, ha, dat zou een mooi gezicht wezen : een Edele Heer
van Hellinga, bengelende aan de galg!"
„Zwijg, ellendige schurk!" beet de Edelman hem in de
grootste woede toe, terwiji zijn zwaard plotseling eene
opwaartsche beweging maakte.
Doch de strooper ontweek den slag met een behendigen
zijsprong. Hij ging evenwel niet op de vlucht. Met
loerende oogen nam hij zijn vijand van het hoofd tot de
voeten op.
„Dat is mislukt, niet waar, Edele Heer ?" zeide hij sarrend,
terwijl hij zijn bebloed mes tegen Heer Juw ophief.
„Wel, wel, ik kan me zoo voorstellen, hoe aangenaam
het Heer Juw zou geweest zijn, den eenigen man uit
den weg te ruimen, die weet, tot Welke daden Heer