n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

1 56 EEN FEESTDAG MET VELE VERRASSINGEN.
Deze laatste woorden waren wederom tot Jarich gericht,
en kionken zoo beslist, dat het scheen, alsof de Heer van
Rozenstein thans geheel van de verrassing, waarvan hij
straks blijken gaf, bekomen was.
Jarich antwoordde niet dadelijk. Brutaal keek hij den
Edelman gedurende enkele seconden lachend in het gelaat.
Toen zeide hij eindelijk :
"wat ik wil, Edele Heer Juw van Hellinga ? Ili wil
zeer veel, te veel, om u alles zoo maar dadelijk op te
noemen;"
„Dan heb ik ook niets met u te maken, man, want
ik ben geen Heer van Hellinga, zooals ge mij gelieft te
noemen. Ili ben de Heer van Rozenstein. Wilt ge zoo
goed zijn, onmiddellijk mijn paard los te laten ?"
Jarich toonde evenwel weinig lust om dat bevel op te
volgen. Schamper lachende hernam hij :
„Thans zijt ge de Heer van Rozenstein, dat wil ik niet
ontkennen, doch vroeger waart ge Heer Juw van Hellinga,
dat weet ik zeker. En als ge eens goed nadenkt, zult
ge u wellicht Jarich den Wolf nog wel kunnen herinneren ?
Nu, mag ik UE. zeggen, dat ik die Jarich ben ?"
„Man, ik weet niet, wat ge bedoelt en wat ge wilt.
Ili ken al evenmin een Jarich den Wolf als een Heer
van Hellinga, en daarom zeg ik u voor de laatste maal :
laat mijn paard los, spoedig als het u belieft, of ik zal u
deze verregaande brutaliteit betaald zetten op eene wijze,
die u lang heugen zal !"
Het scheen den Edelman ernst te zijn met de bedreiging,
want met een driftig gebaar rukte hij zijn zwaard half uit
de scheede. Jarich liet het paard los, doch sarrend zeide hij :