n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

TWEE BRAVE MANNEN. 7
In een woord, 't was een afschuwelijk mensch, waar-
van ieder, die hem ontmoette, zich met of keen afwendde.
Alom in den omtrek stand hij bekend als iemand, die
voor geen enkele daad, hoe vreeselijk ook, terugdeinsde.
Zoodra de ruiter zag, wien hij voor zich had, liet hij
het zwaard zakken. Was hij bang voor dien man?
„Jarich de Wolf !" mompelde hij tusschen de tanden,
wellicht harder dan hij bedoeld had, want de strooper
zeide onmiddellijk :
„Om u te dienen, Edele Heer, ik ben Jarich de Wolf,
zooals u zegt, en het doet mij genoegen, dat UE. zich
een oud vriend nog wel gelieft te herinneren."
Deze woorden gingen weer van dien schamperen lach
vergezeld, dien hij liet hooren bij de eerste woorden,
welke hij den ruiter toesprak. Die lach was het duidelijke
bewijs, dat hij zeer goed wist, hoe beleedigend zijne woorden
een Edelman in de ooren moesten klinken.
Want onze ruiter was een Edelman, en zelfs was hij
er een uit een zeer oud geslacht, dat reeds sedert eeuwen
machtige Heeren aan Friesland geschonken had. Zijne
kleeding trouwens toonde zijn hoogen staat duidelijk aan.
Zijn lijfrok was van zeer kostbaar Friesch laken vervaardigd
en versierd met vergulde randen, terwijl hij met gouden
haakjes am den hals vastgemaakt was. Zijn hoofd was
bedekt met een zijden doek, die er eenige malen omheen
gewonden was. Fijne hoozen bedekten zijne beenen, en zijne
voeten staken in puntige schoenen, die rijk met verguldsel
opgesierd waren. Het groote zwaard, dat hij in de hand
hield, was zoo niet van gaud, dan Loch zwaar verguld.
De Edelman beet zich bij de beleedigende woorden van