n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN FEESTDAG MET VELE VERRASSINGEN. 1 5 5
te verlaten, sprong Jarich in eens voor den dag en greep
het paard van den Edelman bij den thorn.
„Laat mij uw paard langs die wapperende vaandels
voeren, Edele Heer, het schichtige dier mocht antlers bang
worden en UE. een ongeluk bezorgen."
Bij die woorden nam hij eerbiedig zijne muts in de
hand, en hief hij zijn schurkengezicht lachend tot den
Edelman op.
,Laat los, kerel ! Denkt ge, dat ik nog geen paard
kan besturen ? Laat los, of .. .."
Op een hoogen toon was de Edelman, die zich door het
aanmatigende gedrag van dien gemeenen poorter ten
diepste beleedigd gevoelde, deze woorden begonnen, doch
nauwelijks had hij den behulpzamen man in het gelaat
gezien, of de rest bestierf hem op de lippen, wat door
Jarich met niet weinig leedvermaak werd opgemerkt.
„Wezenlijk, Edele Heer, laat mij u de behulpzame hand
bieden. Een ongeluk is spoedig gebeurd."
Hij leidde het paard, dat evenwel volstrekt niet schrikachtig
bleek te zijn, aan den teugel tot op eenigen
afstand van het feestterrein, en zeide toen, na eerst behoedzaam
om zich heen te hebben gezien, op bijna fluisterenden
toon :
„Het verheugt mij u te zien, Edele Heer Juw van . .."
„Sst ! Zwijg !" riep de Heer van Rozenstein. verbleekend.
En zich tot zijn zoon wendende, die wel een weinig
verwonderd langzaam volgde, zeide hij :
„Rijd nog maar wat langs het Doelenplein, Jan. Deze
man schijnt mij iets te zeggen te hebben. Straks vied
ik u wel weder. -- En nu, goede vriend, wat wilt gij ?"