n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

HOE EELCO IN DE PERIKELEN GERAAKTE. 145
„Ja, dat is goed, want het wordt mijn tijd," zeide
Jarich. „Ziehier het bewijs van de vroedschap dezer stall,
dat ik gemachtigd ben een zwaard van u te koopen. Ge
kunt dus te gelegener tijd uw geld ontvangen."
„Goed, dat is in orde. Zal ik het u thuis laten bezorgen ?"
„Niet noodig, meester, ik zal het wel medenemen. Wees
slechts zoo goed, het in papier te wikkelen."
De smid voldeed aan dat verlangen, en spoedig verliet
Jarich na een korten groet den winkel.
Nauwelijks was hij vertrokken, of de hoofdman vroeg
op een toon, die duidelijk zijne nieuwsgierigheid verried:
„Wie was die man ?"
Die man was geen gewenschte bezoeker, Heer hoofdman.
1k zie hem liever niet in mijn winkel, dan wel. Het
was de stadsbeul, een monster van wreedheid."
„De beul? Hoe heet hij ?"
„Zijn naam is Jarich; wij noemen hem altoos Jarich
den beul."
„Dat dacht ik wel!" riep de hoofdman in blijde verrassing
uit. „Heeft hij kinderen, of is u dat misschien onbekend
?"
„Hij heeft een kind, een meisje van een jaar of acht.
Het arme schaap Wat zal het een ongelukkig leven
hebben, vrees ik !"
„Een meisje van acht jaren, zegt ge?" riep de hoofdman
op zulk een verheugden toon uit, dat het de aandacht
van den meester trok.
„Ja, zooals ik zeg. Kent ge hem wellicht van vroeger?"
„Heeft hij geen noon ?" vervolgde de vreemdeling, zonder
op die vraag antwoord te geven.
In woelige dagen. 10