n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

144 HOE EELCO IN DE PERIKELEN GERAAKTE.
Dat zou ook werkelijk gebeurd zijn, indien niet de ruiterhoofdman
het geval zoo verbazend grappig had gevonden,
dat hij nog altoos schaterde van lachen, en het was
ook niet weinig in Eelco's voordeel, dat het juist 's Graven
gezant was, die zoo lachen moest. Was het Jarich
de beul geweest, zeker zou meester Gerrit er zich dan
weinig aan gestoord hebben.
Doch nu temperde de vroolijkheid van den hoofdman
zijne woede aanmerkelijk, en then het laatste kniestuk
van Eelco's been verwijderd was, kon hij zelfs niet laten
mede te lachen. 't Was dan ook werkelijk een zeer dwaas
tooneeltje geweest, dat moest hij toegeven.
„Eene onbetaalbare grap!" lachte de hoofdman, terwijl
hij Eelco op den schouder klopte. „Pak je maar zoo spoedig
mogelijk weg, want anders vrees ik, dat de meester
ook nog grappig wordt, ha, ha, ha, ha ! Wat een dwaas
gezicht was dat !"
,En je zet geen voet meer bij mij in den Winkel, versta
je? Voort, de deur uit!" riep meester Gerrit barsch,
doch zijn gelaat was niet zoo boos als zijne woorden wel
deden vermoeden.
Evenwel gunde Eelco zich allerminst den tijd om daarnaar
een onderzoek in te stellen, want hij wist, hoe driftig
de meester soms kon zijn. Wat was hij vlug de deur uit !
„'t Was onbetaalbaar ! Dat moet gezegd worden !" riep
de hoofdman nog eens, terwijl aan zijn lachen langzamerhand
een einde begon te komen. „Doch ik had niet
opgemerkt, dat je met iemand in onderhandeling waart.
Ili heb nog wel even tijd, en kan dus wachten. Doe
gerust met dezen meester uwe taken af."