n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

HOE EELCO IN DE PERIKELEN GERAAKTE. 141
en ik ben niet geboren met een zilveren lepel in mijn
mond. Doch zeg mij Bens, ben ik hier terecht bij meester
Gerrit Harmsen, den wapensmid ?"
„Ge zijt terecht, Heer, en Wien heb ik de eer voor
mij te zien ?"
„Ik ben de hoofdman van eene ben de speerruiters van
onzen Genadigen Graaf, en het is op diens last, dat ik
hier kom."
De hoofdman trad met kletterende sporen het vertrek
binnen.
Het kostte Eelco volstrekt geen moeite in hem den
krijgshaftigen ruiter te herkennen, die een paar uren geleden
de stad was binnengereden.
Ook de vreemdeling scheen echter een ouden kennis te zien,
want niet zoodra was hij de tafel genaderd, waar Jarich
nog met het uitgekozen zwaard in de hand stond, of met
alle kenteekenen van de grootste verbazing zag hij hem
aan, en een opmerkzaam toeschouwer zou zelfs hebben
gezien, dat hij een weinig verbleekte en dat zijne oogen
flikkerden met een glans van vreugde. Plotseling scheen
hij zich evenwel te bedenken, want zijn gelaat nam eene
onverschillige uitdrukking aan, en hij scheen al zijn aandacht
te wijden aan de uitgestalde voorwerpen.
Jarich had van dat alles niets opgemerkt, en hij zag
ook niet, dat de vreemdeling telkens tersluiks zijne oogen
op hem gericht hield.
„Het zal mij eene eer zijn, Heer ho ofdman, elk bevel
van onzen Heer Graaf met de grootste nauwgezetheid uit
te voeren. Wat is het doel van uwe komst ?"
Tot groote ontsteltenis van Eelco kwam de hoofdman