n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

TWEE BRAVE MANNEN. 5
eeuwen geleden : het vonnis was nog altijd de dood, zon-
der de minste kans op genade. Het jachtrecht werd
beschouwd als een recht, aan de edelen verleend bij de
gratie Gods, en wee hem, die het durfde wagen op dat
recht inbreuk te makers. Een wilddief speelde met zijn
leven
In een oogwenk had de ruiter zijn paard tot staan
gebracht en snel liet hij er zich afglijden. Zonder den
strooper een oogenblik uit het oog te verliezen, bond
hij den teugel aan een boomtak vast, en met het zwaard
in de hand trad hij op hem toe.
Natuurlijk had dit alles niet zoo stil kunnen geschieden,
of de strooper moest het gehoord hebben, en de ruiter
verwachtte dan ook niet antlers, of de dief zou bij zijne
nadering overhaast opspringen en de vlucht nemen. Doch
tot zijne groote verbazing gebeurde dat niet. Integendeel,
de strooper, die werkelijk het gerucht gehoord had, keek
een oogenblik om, als om te zien, wie het wagen durfde,
hem in zijne bezigheid te storen, en ging Coen bedaard
voort met zijn schuldig bedrijf. Juist had hij het dier den
genadestoot gegeven, en met de meeste kalmte begon hij
het nu van de huid te ontdoen.
Stom van verbazing over zooveel brutaliteit, ja, zelfs
doodsverachting, bleef de ruiter een oogenblik roerloos
staan, loch weldra ging hij, in de hoogste mate vertoornd,
met groote schreden op den wilddief af. Zijn zwaard
flikkerde onheilspellend in zijn. vuist. De dief scheen echter
in het minst niet verschrikt, en had blijkbaar nog minder
neiging om de vlucht te nemen. Integendeel, met de punt
van zijn mes Kier en daar eene kleine insnijding makende,