n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

HOE EELCO IN DE PERIKELEN GERAAKTE. 1 3 5
„Ha, wat zou ik hem raken!" mompelde Eelco opge-
wonden, terwijl zijne oogen bijna vuur schoten van strijdlust.
„Was het maar een. Hoeksche Edelman, die daar
Moor mij stond, dan .. .."
Plotseling echter maakte een gedruisch van zware voetstappen
een einde aan zijn moed en strijdlust, en sloeg
hem de schrik om het hart. Zou dat meester Harmsen
wezen? Hoor, neen, het was iemand, die den meester
spreken wilde.
„Kon ik dat akelige ding nu maar spoedig van mijn
lijf krijgen !” mompelde hij angstig, daar hij vreesde, dat
de meester ontdekken zou, wat hij gedaan had. Maar dat
ging zoo gemakkelijk niet, dat wist Eelco wel. Er ging
minstens een kwartier mede heen, eer hij alles weer
op zijne plaats had. HU durfde er dan ook niet eens aan
beginnen, want hij wist zeker, dat het gedruisch, hetwelk
hij dan noodwendig makers moest, hem verraden zou.
Hoor, daar kwam de meester in den winkel. Hij vroeg,
wat de bezoeker wenschte.
Eelco zat niet weinig in de perikelen, en hij had groote
spijt over zijn onbezonnen gedrag, doch hij zat nu eenmaal
gevangen. Het beste wat hij doen kon, was stilletjes
in zijn hoekje te blijven staan en den stand aan to
semen, dien het harnas eerst had gehad. Op die wijze
had hij de meeste kans, dat zijne daad onopgemerkt zou
blijven, want uitwendig had het harnas niet de minste
verandering ondergaan. Het eenige verschil met straks
was, dat het Coen hol was, terwiji het nu door Eelco's
lichaam werd gevuld.
Zoo gedacht, zoo gedaan. Zonder gedruisch te maken