n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

134 HOE EELCO IN DE PERIKELEN GERAAKTE.
dat de meester hier komt ; niemand zou het opmerken.
Pat zou ik het graag willen doen ! Mij dunkt, ik moest
het eens wagen. Ja, ik doe het ! Maar laat ik de deur
eerst dichtdoen. Ziezoo, nu zal niemand het zien."
Zonder gedruisch te maken en met een e beslistheid in zijne
bewegingen, die duidelijk verried, dat hij met de samenstelling
van zulk een harnas volkomen vertrouwd was, begon
hij de deelen er van uit elkander te nemen, en zoodra hij
daarmede gereed was, ze stuk voor stuk aan te trekken.
Eerst omhulde hij zijne beenen met de zware dij- en
kniestukken, waarna hij de gewielde sporen met een
riempje aan zijne hielen bevestigde. Toen deed hij den
zwaren maliknkolder aan, die aan den benedenrand en de
schouders sierlijk uitgesneden en op vele plaatsen met
stalen wapenplaten bedekt was. Daarna bevestigde hij
de armplaten aan de daarvoor bestemde haakjes, deed
zich den malièn ringkraag om en zette zich den ijzeren
helmkap op het hoofd. Toen trok hij nog de stalen gelede
handschoenen aan, sloeg zich het vizier voor het gelaat
en nam het zwaard in de vuist.
Ha, wat voelde hij zich nu trotsch in dat zware, maar
schitterende omhulsel. Wel was het hem een weinig te
ruim en viel elk stuk hem niet even gemakkelijk, doch
daarover bekommerde hij zich niet. Hij hief het zwaard
met een vervaarlijken zwaai omhoog en nam eene hooding
aan, alsof hij wel duizend vijanden tegelijk verpletteren
wilde. Toen deed hij een stap voorwaarts naar
het ledige harnas, dat in den anderen hoek stond en
zwaaide het, alsof het een Bidder was uit het Turkenland,
zijn zwaard onheilspellend boven den helm.