n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

HOE EELCO IN DE PERIKELEN GERAAKTE. 131
Opeens werd aller aandacht getrokken door een kleine
bende ruiters, die in gestrekten draf de poort naderde.
Het waren krijgslieden, wat duidelijk bleek uit de maliênkolders
en de blinkende helmen, die zij droegen. Hunne
lansen schitterden in de heldere zonnestralen.
De poortwachter had hen nauwelijks gezien, of hij liet
de poort sluiten, en nam een krijgshaftige houding aan.
Zoo bleef hij staan, totdat de ruiters genaderd waren en
hunne paarden inhielden. De brave man wist, dat hij in
dezen tijd niet te voorzichtig kon zijn.
Eelco, die graag overal en altijd haantje de voorste
was, wist zich met groote behendigheid een weg te barren
door den dichten drom, die de ruiters omringde, en lib
rustte niet, voor hij bijna rakelings tegen het paard stond
van den voorsten ruiter, die wel de hoofdman scheen te
zijn. Wat vond hij . die ruiters schoon om te zien, en hoe
fier zaten zij te paard, vooral de aanvoerder. Wat zag
die er krijgshaftig uit en wat had hij groote knevels. Een
vurig verlangen ontstond in zijne ziel, om ook eenmaal
bij deze ruiterbende te behooren.
„Wat is er van uw verlangen, Edele Heer ?" vroeg de
poortwachter op gewichtigen toon aan den hoofdman.
„Ik kom met lastbrieven van onzen Genadigen Heer
Graaf," klonk het antwoord, „met bevel om die aan
's Graven Schout te overhandigen. Zie hier het zegel van
onzen Heer."
Nadat de wachter het zegel opmerkzaam had beschouwd,
gaf hij bevel de poort weder te openen.
„'t Is in orde, Edele Heer," zeide kunt de stall
binnentrekken. "