n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

1 2 6 EEN FLINKE POORTERSJONGEN.
aan niet meer een ander uit over lets, dat je hem niet
verbeteren kunt, hoor je ?"
Eelco werd boos, en driftig keerde hij zich om. Doch
nog voordat hij den mond geopend had, om den trotschen
Jonker een scherp antwoord te geven, bedacht hij, dat
hem dat als eenvoudigen poortersjongen niet paste, en
dat zijn meester het hem dan ook volstrekt niet in dank
zou afnemen, als hij het hoorde.
De Jonker begon hardop te lachen. Hij voelde, dat hij
hier de sterkste was, dat hij hier stond als de rijke Jonker
tegenover den geringen poorter.
"wat moet dat beteekenen ?" vroeg de Heer van Rozenstein,
die niets begreep van hetgeen er plaats had.
,Och, niets van beteekenis, Vader," antwoordde de
Jonker. „Aileen heeft die jongen het straks gewaagd mij
nit te lachen, omdat ik misschoot. Zelf heeft hij wellicht
nooit een boog in de handers gehad."
„Misschien meer dan gij denkt, Jonker !" riep Eelco uit,
beleedigd over den smalenden toon, waarop de Jonker
sprak.
„Ei, ei, kunt ge ook schieten ?" vroeg de Edelman
lachend. „Nu, kom dan eens hier en toon eens, wat je kunt."
Verlegen bleef Eelco staan. Mocht hij aan dat bevel
wel voldoen ? Paste hem dit wel?
De Jonker echter schreef zijne aarzeling toe aan de vrees,
dat hij misschieten en daardoor een slecht figuur maken zou.
„Ha, ha!" spotte hij. ,Daar staat de lacher nu, en
durft het niet eens te probeeren. Ga maar naar huis,
mannetje, en vertel aan je kameraden, Welk een flink
figuur je hier gemaakt hebt. Ha, ha, ha! Zie eens Vader,