n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

TWEE BRAVE MANNEN.
Ook zijn peinzend gelaat en de saamgenepen dunne
lippen verraden, dat zijn gedachten tot jets gewichtigs
bepaald zijn, ja, nit den onedelen trek, die nu en dan
zijn gelaat ontsiert, is bijna met zekelheid op te maken,
dat er niet veel goeds broeit in zijn brein. Somtijds prevelt
hij eenige onverstaanbare woorden, waarbij dan zijne
oogen onheilspellend flikkeren, en driftig rukt hij dan aan
de teugels van zijn paard, welke beweging vergezeld gaat
van een heftigen stoot met de sporen.
Doch plotseling richt hij zich op, want terwiji hij eenig
kreupelhout omrijdt, trekt jets zijn aandacht, dat waarlijk
wel in staat was om elken Edelman uit de veertiende
eeuw in toorn te doen ontbranden.
DaAar, geen twintig schreden voor hem nit, zag hij een
strooper bezig met het vellen van edel wild, een reebok
van meer dan gewone grootte. Dat was eene daad, waarop
in die dagen eene even zware straf stood als op het
dooden van een mensch, namelijk de doodstraf. Het jachtrecht
behoorde den Heer, en wee hem, die het wagers
durfde in de rechten van een Edelman te treden !
Wel was de ti.jd voorbij, dat ons land alleen bewoond
werd door edelen, geestelijken en lijfeigenen, welke laatsten
niet veel meer waren dan de slavers van de edelen,
die hen kochten en verkochten naar welbehagen en zelfs
het recht hadden hen te dooden, zonder verplicht te
zijn daarover aan iemand, Wien ook, verantwoording
of te leggen, wel was door den gezegenden invloed van.
de Kruistochten de burgerstand geboren, die alleen gehoor-
zaamheid verschuldigd was aan den Graaf, maar Loch —
de wilddieverij werd nog even zwaar gestraft als twee