n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN FLINKE POORTERSJONGEN. 12 5
„Mooi, dat is uitstekend in orde gemaakt," zeide hij
Coen, terwijl hij een bediende wenkte , om het naar binnen
te brengen. „Je kunt je meester zeggen, dat ik tevreden
over hem ben. Hoe heet je?"
„Eelco, Edele Heer."
Bij het hooren van dien naam scheen het de beurt van
den Edelman te worden om verrast te zijn, want driftig
boog hij zich tot den knaap over, en vroeg :
„Wat — wat zeg je? Hoe poem je dien naam ?"
„Ik heet Eelco, Edele Heer," herhaalde Eelco niet zonder
verwondering.
„Hoe nog meer ?"
„Eelco van de Kogge."
" 0 zoo, Eelco van de Kogge ? Dat is een goede naam,
dat moet ik zeggen," zei de Edelman, zichtbaar verruimd
door dat antwoord. „En leer je ook het meubelmaken
?"
„Ja, Edele Heer, ik ben leerling, doch — ____,
Eelco zweeg. Hij begreep, dat hij meer zeide dan wel
met den eerbied, dien hij tegenover dezen Heer verschuldigd
was, strookte. De Heer van Rozenstein zeide echter
vriendelijk :
„Doch . . ."
„Ik zou liever krijgsknecht worden, Heer. Ik houd niet
van een ambacht."
„Nu, daar is nog wel Bens kans op. Groei maar hard,
des te eerder kunt ge uw zin krijgen," antwoordde de
Edelman lachend. „Doch nu kunt ge gaan."
Eelco boog eerbiedig, en begaf zich naar de poort.
„Dag ventje !" riep de Jonker hem na. „Lach voort-