n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

124 EEN FLINKE POORTERSJONGEN.
van dezen knaap, want hij zelf was bijna een hoofd kleiner
dan Eelco. Doch Eelco, die als poortersjongen zeer goed
wist, welk een afstand hem scheidde van den rijken. Jonker,
trok dadelijk zijn gelaat in een eerbiedige plooi, maakte
eene diepe buiging, en zeide :
„Ik kom van meester Wouters, den meubelmaker, om
dit koffertje naar het slot van den Edelen Heer van Rozenstein
te brengen."
„Zoo ?" sprak de Edelman. „Laat dan eens zien, hoe
meester Wouters zich van zijn werk heeft gekweten. a
ben de Heer van Rozenstein."
Zoodra de Edelman zich tot den knaap wendde om hem
aan te spreken, zag deze hem verrast aan, want — het
was vreemd, daar de Heer van Rozenstein immers uit verre
landen kwam, — hij moest dien man vroeger meer gezien
hebben. Dat gelaat zag hij thans niet voor de eerste maal,
dat wist hij zeker, en vruchteloos spande hij zich in om
te ontdekken, waar hij hem kon hebben ontmoet.
Hij was zoozeer door het vreemde van deze ontmoeting
verrast, dat hij den Edelmau voortdurend s prak in
het gelaat bleef staren, zonder aan diens bevel te voldoen.
Eigenlijk had hij diens woorden niet eens goed
verstaan.
„Hoor je niet, lummel, wat je bevolen is?" riep nu de
Jonker trotsch, daar hij het den nietigen poortersjongen
nog niet vergeven kon, dat deze hem, naar hij meende,
uitgelachen had over zijn slechte schot.
Verlegen trail Eelco nader, en met een nieuwe buiging
overhandigde hij het koffertje, hetwelk de Edelman
nauwkeurig bekeek.