n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN FLINKE POORTERSJONGEN. 12 3
van den Heer van Rozenstein voor hem. Verrast bleef
enkele seconden op den weg stilstaan. Wat was dat een
prachtig gebouw. Wat zag het er sterk uit, en hoe sierlijk
verrezen de slanke torens hoog in de lucht.
„Wat moet die Heer van Rozenstein een rijk man.
mompelde Eelco, terwijl hij langzaam de laan opwandelde,
die naar het slot voerde. ,En wat een schoon
kasteel. Hoe prachtig steekt het of tegen het jonge groen
van de bosschen op den achtergrond. Nu, ik hoop, dat
ik het nog eens eenmaal zoover in de wereld breng, dat
ik tot Ridder geslagen word en dat dit kasteel later aan
mij toebehoort. Het moet heerlijk wezen, om daar te
wonen !"
Eelco liep de brug over en kwam op het voorplein,
doch daar gekomen, bleef hij plotseling staan en nam de
muts, die hij droeg, eerbiedig in de handen. Dat was geen
wonder, want op het plein waren twee personen bezig met
zich te oefenen in het schijfschieten, wier kleeding duidelijk
hun hoogen stand kenteekende. Ongetwijfeld moest de oudste
van hen de Heer van Rozenstein zeif wezen. De jongste
was een knaap, ongeveer van Eelco's leeftijd, en zeker de
noon van den Edelman. Hij had juist aangelegd en trok
de pees aan snel vloog zijne pal over het plein, doch het
doel trof hij op geen meters na : het schot was zelfs zoo
slecht, dat Eelco een lachje op de lippen kreeg. De Jonker
keerde zich om en vroeg eenigszins driftig, want hij zag
dat Eelco lachte :
„Wel ventje, wat sta je daar te ginnegappen ? Wie heeft
je hier geroepen ?"
Nu kionken die woorden wel wat vreemd uit den mond