n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN FLINKE POORTERSJONGEN.
121
noemd werd, omdat hij op zulk een vaartuig naar Holland
overgekomen was en niemand eigenlijk zijn naam wist.
De tweede bron van verdriet voor hem was, dat hij
zoo geheel onbekend was met zijne afkomst, want van
zijne eerste kinderjaren kon hij zich zoo goed als niets
herinneren. Dat hij van adellijke afkomst was, wist hij
niet. Soms, wanneer hij over die vroegere jaren uit zijn
levee nadacht, kwam wel het vermoeden daarvan bij hem
op, want hij herinnerde zich nog wel jets van een groot
huis met hooge torens, waarin hij gewoond had, loch hij
durfde dat vermoeden nooit tegen anderen uitspreken, uit
vrees van uitgelachen te worden. Ook kon het immers
best mogelijk zijn, dat hij een kind was geweest van een
der inwonende dienaren? Zulke waren er immers zooveel
op een kasteel? Zeer goed wist hij nog, dat hij een
lieven Vader had, en hij wist zelfs nog, dat die een langen
baard droeg, waarmede hij, Eelco, soms speelde, als
hij op Vaders knie zat, en ook wist hij nog, dat hij een
zusje had. 0, wat kon hij soms vurig verlangen om die
beiden weer te zien, en hun in de armen te vliegen. Dat
verlangen werd, vooral in den laatsten tijd, nu hij daarover
nog al eens nadacht, bijna onweerstaanbaar en
menigmaal, als hij 's avonds den slaap niet kon vatten,
werd hij zoo moedeloos, dat hij in tranen uitbarstte. Veel
meer kon hij zich niet herinneren, dan alleen, dat er
iemand geweest was, die Feiko heette en hem met den
boog leerde schieten. Ook wist hij nog, dat hij eens op
een middag driemaal het hart van de schijf had geraakt.
Zelf vond hij het vreemd, dat hij zulk eene kleinigheid
onthouden had, terwijl hij Loch veel gewichtiger