n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

TWEE BRAVE MANNEN. 3
Toch had hij geen aantrekkelijk gelaat, en menigeen, die
hem voor de eerste maal zag, nam zich voor op zijne
hoede te zijn. Pat onaangename vond zijn oorsprong
voornamelijk in zijn oogopslag. Zelden of nooit keek hij
een ander ruiterlijk in het gelaat, zelfs niet wanneer men
het woord tot hem richtte. Integendeel, altoos waren zijne
kleine, bijna gluiperige oogen zijwaarts naar den grond
gericht. Ook zijn lach was niet aangenaam. Nooit klonk
die uit voile borst, zooals guile, gezonde vroolijkheid
iemand lachen doet. Hij lachte weinig, en dan was het
nog meestal een schampere lach, die anderen onaangenaam
in de ooren klonk.
En Loch had onze ruiter vele vrienden. Steeds kon
men er eenige op zijn kasteel of stins, zooals dat in Friesland
gewoonlijk genoemd werd, vinden, loch — het
waren geen vrienden van de echte soort, vrienden, op
wie men in nood en dood staat kan maken als op zichzelven.
Neen, het waren niets meer dan tafelvrienden,
die hem gaarne medehielpen bij het verbrassen van zijn
geld en goed, waaraan hij een groot deel van zijn leven
wijdde met eene volharding, alsof het zijn levensdoel was,
en die hem zonder twijfel dadelijk links zouden laten
liggen, als zij zagen, dat de laatste penning verteerd was.
Zij waren van die soort, waarvan er honderd in een lood
gaan.
Ongetwijfeld is het een gewichtige zaak, die hem zijne
vroolijke vrienden heeft doers verlaten en hem in dit
barre weer zulk een langen tocht laat maken, want hij is
er de man niet naar om voor een kleinigheid de wijnkan
te verwisselen met een rit door eene stortbui.