n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN WOLF IN DE KLEM.
105
,Beken niets ; ik zal u redden."
Somber antwoordde Jarich : „Ik ben reddeloos verloren,
doch als ik sterven moet, zult gij mijn lot deelen!"
De Rechter, die een oogenblik met de gezworenen
gesproken had om te vernemen, wat er gedaan moest
worden, gebood stilte, en onmiddellijk bedaarde het ge-
druisch. Toen zeide hij :
„Welnu, de hut van Jarich zal worden doorzocht. De
zitting wordt daarom verdaagd tot morgen. Wenscht
iemand van u nog iets te zeggen, zoo spreek dan."
Toen kwam Jarich in eene kruipende houding tot voor
den rechter, en zeide op kermenden toon :
„Ach, grootmoedige Heer, laat ik het maar bekennen.
Ja, het is waar, dat ik goudstukken heb, veel goudstukken,
doch ik zweer het u, dat zij mij eerlijk toekomen,
want zij zijn de buit, dien ik veroverd heb op de Hollanders
in denzelfden nacht, waarop de kinderen verdwenen
zijn. Kan ik u duidelijker bewijs geven, grootmoedige
Heer Rechter, dat ik het misdrijf, waarvan ik
beschuldigd word, niet kan gepleegd hebben? Hoe kan
ik op twee plaatsen gelijk geweest zijn? Hoe kan ik den
Hollandschen Graaf hebben zien sneuvelen en tegelijkertijd
een misdrijf hebben gepleegd op Waringha-state?
Dat is immers niet mogelijk ? 't Is ook niet waar, Heer,
't is werkelijk niet waar ! Dit kan ik getuigen, dat ik
als een echte zoon van het vrije Friesland heb gestreden
tegen onze aartsvijanden, en dat de gedachte aan
zulk eene slechte daad niet in mijn hoofd opgekomen is.
Ach, Heer Rechter, het is immers duidelijk, dat ik het
voorwerp ben van vuigen laster?"