n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

102 EEN WOLF IN DE UM.
maakt, mijns inziens bewijs genoeg, dat zij niet behoorden
tot het leger der vijanden. Ik kon den strijd tegen de
overmacht natuurlijk niet volhouden, maar verkocht Loch
mijn Leven zoo duur mogelijk. Den eenen schurk vekle ik,
loch de tweede deed mij ter garde storten.
Bij lien val, Heer Rechter, herkende ik mijn aanvaller.
Het was niemand anders dan Jarich de Wolf!"
Een gemompel van verbazing ging op onder den ommestand,
en met verachting keek men den beschuldigde aan.
Jarich keek evenwel brutaal in het rond. Het verhaal van
Feiko scheen hem in het geheel niet te beangstigen.
Feiko ging voort :
„Toen ik mijn bewustzijn terug kreeg, lag ik te bed.
Daar hoorde ik droeve tijdingen : Heer Bruno was gesneuveld
en de kinderen waren verdwenen. Alleen het lijk van
den verslagen indringer gaf mij moed, dat ik het raadsel
van hunne verdwijning nog eenmaal tot eene oplossing zou
vermogen te brengen, want die verslagene was Wiebe de
Kampvechter, de vriend van Jarich de Wolf!"
Opnieuw ontstond er een gemompel onder de omstanders,
en het klonk nu dreigender dan straks.
„Heer rechter !" vervolgde Feiko met verheffing van
stem : „Het is mijne overtuiging, dat niemand anders dan
Jarich de Wolf de kinderen van Heer Bruno heeft ontvoerd,
wat hij ongetwijfeld met een misdadig doel moet hebben gedaan.
Trine, de vrouw, die de wacht hield in de slaapkamer
der kinderen, kan bevestigen, wat ik u heb medegedeeld."
Nu verscheen de vrouw voor de rechtbank. Zij verhaalde,
wat zij gezien had. Daarna bekrachtigden zij en
Feiko hunne woorden met een eed.