n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN WOLF IN DE KLEM. 95
gekornen was. Immers het waren Hollanders geweest, die
de poort binnengedrongen waren ?
Niemand begreep, wat er gebeurd kon zijn.
„Kwam Feiko maar tot zijn bewustzijn terug, dan zou
hij ons misschien wel kunnen inlichten," meende Jacob.
„Hij is blijkbaar met dezen man aan het strijden geweest.
Zou het niet goed zijn, als we hem wat wijn in den
mond deden ? Mij dunkt, dat zou den armen jongen verkwikken."
„Als de Hollanders maar niet alles hebben opgedronken."
Op dit oogenblik ging langzaam de deur open, en voorzichtig
keek iemand naar binnen. Het was de vrouw, die
de wacht had gehouden bij de kinderen. Ook zij had zich,
zoodra zij haar bewustzbn teruggekregen had, ergens verscholen.
Zij vroeg : „Leeft Feiko nog?"
„Ja, gelukkig ! Waart gij niet hier in de kamer, Coen
Feiko aangevallen werd?"
„Ach ja," riep zij uit, terwijl zij zich bij de herinnering
van dat ruwe tooneel de handen voor het gelaat sloeg :
„ach ja, wat was dat een vreeselijk gezicht. Twee gewapende
kerels volgden Feiko in de kamer en vielen op
hem aan ..."
,Was deze er een van?" vroeg Jakob op het lijk van
Wiebe den Kampvechter wijzende. ,Of kunt ge u dat niet
herinneren ?"
De vrouw bekeek den verslagene met aandacht. „Ik
weet het niet," antwoordde zij eindelijk weifelend, „mij
dunkt, — ja, nu ik mij goed herinner, weet ik zeker, dat
zij zwarte gezichten hadden ..."
„Dan waren het ook geen Hollanders," riep Jacob uit,